মাগুৰ মেকুৰীয়ে খালে... নে?

 সৰুকালৰ কথা৷

এবাৰ দেউতাই মাছ ধৰিবলৈ গৈছিল! তেখেতে মাছ ধৰি বৰ ভাল পাইছিল; খোৱাতকৈ ধৰি বেছি আনন্দিত হৈছিল৷ 

সেইদিনা আছিল দেওবাৰ- স্কুল বন্ধ। দেউতাই  সহকাৰীজনক লগত লৈ মাছ ধৰিবলৈ গ’ল৷ সহকাৰী শিক্ষকজনো মাছ ধৰাত পাকৈত৷

ইমানেই পাকৈত যে সেইদিনা দুয়ো মাগুৰ মাছ এটাৰ বাহিৰে একো মাছেই নাপালে৷ 

আমাৰ মায়ে মাগুৰ মাছ নাখাইছিল৷ 

ছাৰক ক’লে- "আপুনিয়ে মাছটো কিবা এটা কৰক শইকীয়া৷ আপোনালোক অহা দেৰি হোৱা বাবে আমি ভাত খালোৱেই, আপোনালোক দুইজনে মাছটো কিবা এটা কৰি খাওক৷"

শইকীয়া ছাৰে ঢেঁকীঘৰত জুই ধৰি মাছটো কাটি ঘন ঘনকৈ কছি নিমখ হালধি লগাই বাঁহৰ  খৰিকা এডালত সেকি মাছটো মচমচীয়া কৰি অলপ চেঁচা হ’বলৈ থৈ  দিছিল৷

মাছটো দেখাত তেল দি ভজাৰ দৰে হৈছিল যদিও তেল দিয়া নাছিল৷ মাছটোত সানিবলৈ  মিঠাতেল অলপ ভিতৰৰ পৰা আনোগৈ বুলি যাওঁতেই মাছটো নাইকিয়া হ’ল৷

মোৰ এতিয়াও মনত আছে- ছাৰে মাছটো খাবলৈ নাপাই খঙতে মেকুৰীজনীৰ গাত উতলা পানী ঢালিম ৰ’হ- বুলি গালি পৰা কথাষাৰ৷ 

পিছে মেকুৰীয়ে মাছটো নিয়া নাছিল ভাইটিয়ে ময়ে বিছনা তলত সোমাই মাছটো মুৰুক মুৰুককৈ চো খাই এনে তৃপ্তি পাইছিলো এতিয়াও মনত পৰিলে জিভাৰ পানী পৰে৷ 

-পুষ্পাঞ্জলি বৰা